Είναι σημείο… σταθμός στη ζωή μας, η πρώτη φορά που με κάποιον δικό μας, πήγαμε περίπατο στον Σταθμό των τραίνων.
Τι μεγάλος ενθουσιασμός! Να βλέπεις για πρώτη φορά αυτό το παράξενο «θεριό», που με έναν θόρυβο πρωτάκουστο και πρωτόγνωρο, περνούσε ισορροπώντας πάνω σ΄εκείνες τις λεπτές σιδερένιες γραμμές!
Αργότερα, έφηβοι πια, πηγαίναμε με τους φίλους να δούμε τα τραίνα που έρχονται και τα τραίνα που φεύγουν. Και μαζί μ΄αυτά και τους ταξιδιώτες τους … Κάποιοι, στους Σταθμούς, αποχαιρετήσαμε αγαπημένα πρόσωπα . Και κλάψαμε στον αποχωρισμό τους, ποτίζοντας τις ράγες τους με αμέτρητες σταγόνες δάκρυα…
Νύχτες με φεγγάρι μας ξαναπήγε εκεί ο νους. Ή μέρες με ομίχλη. Ή και ηλιοβασιλέματα, για να δούμε τις γραμμές να λαμπυρίζουν κάτω από το φως του ήλιου που όδευε στη Δύση του. Για να νιώσουμε τον ρομαντισμό τους, να πάρουμε λίγη από την αύρα τους!
Σιδηροδρομικοί Σταθμοί! Ποια μαγεία μπορεί να κρύβουν άραγε; Μήπως τα αστείρευτα δάκρυα χαράς και λύπης που χύθηκαν , τους στοιχειώνουν με ατέλειωτες επιστροφές;
κείμενο / φωτογραφίες : ΝΑΣΙΑ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
Από kaloukakou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου