"Όταν γνώρισα τη Μαίρη" μέρος 2ο

Γράφει, η Νάσια Δεληγιάννη

Ήταν ,λοιπόν, πολύ σκοτεινή η βραδιά, σαν την ψυχή που έβραζε, πριν πεθάνει, μέσα στα καζάνια της κόλασης. Εκείνη τη βραδιά που η Μαρούλα ξερνούσε κακία και ο καιρός κυλούσε, όπως πάντα, έτσι απλά...

-"Βρε! Γιατί δεν περνάς ευχάριστα τον καιρό σου"; "Αύριο θα έρθει να με πάρει το τεκνό από τη Θεσσαλονίκη. Γιατί δεν κάνεις το ίδιο";

-Έλα ντε...Είπα μέσα μου...Γιατί;

Την επόμενη ημέρα το Μαρουλιό ταξίδευε προς Θεσσαλονίκη με το ...τεκνό. Το οποίο τεκνό αφού πέρασε ένα βράδυ καλά, την πακετάρισε και την έστειλε πίσω με το λεωφορείο..Και μην τον είδατε...

Έπειτα από μερικές ημέρες, η Μαρούλα προσπάθησε να πλησιάσει έτερο νεανίσκο που είχε γνωστή καφετέρια στο κέντρο της Υπανθρούπολης. Τζίφος! Παντρεμένος αλλά, μάλλον , πιστός.  Δεν μας βγαίνει άντρας...Πάει και ο Στέφανος...

Αρχισε, λοιπόν, να πηγαίνει  για μπυρίτσα με γνωστό δικηγόρο, φίλο του περιβάλλοντός της.

_"Ακούς εκεί! Να με βάλει να ψάχνω για να πληρώσω την μπύρα μου, ο μα...κας"! μου έλεγε όλο παράπονο η... "θεά της ομορφιάς"! Βλέπετε, δεν νοείτω να βγαίνει κάποιος μαζί της και να μην πληρώνει ό,τι εκείνη  φάει  και ό,τι πιει...

Έτσι, ξαναγυρίσαμε στα...σίγουρα! Το κοροϊδάκι, Στέφανο! Και θα τον κέρδιζε πάση θυσία! Άλλωστε η συμβία του, ήταν εύκολος στόχος. Αφού η μάνα του μας άφησε χρόνους, αυτός ο στόχος γινόταν όλο και πιο εύκολος!

Καραούλι έξω από το σπίτι έστησε η λεγάμενη. Και με το που βγήκε η συμβία, μπήκε μπροστά και άρχισε να της φωνάζει: "Θα σου τον πάρω θέλεις δεν θέλεις! Είναι δικός μου!

(Κάπου κάπου κάνουμε και κανένα "ψυχικό" , αλλά δεν πειράζει.Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα)

    

Κάποτε, εγώ που δεν ήθελα επ΄ουδενί να καταλάβω περί τίνος πρόκειται, αποφάσισα να της προτείνω να συνεργαστούμε. "Ξίνισε" στην αρχή. "Μα, με τις κυράτσες θα μιλάμε"; είπε.

Μια χαρά της ήρθαν οι "κυράτσες"! Λεφτά να "πέφτουν" και ας μιλάει και με τις πέτρες. Το πρότζεκτ που ετοίμασα και ονειρεύτηκα, το κράτησε για πάρτι της η προσωποποίηση του εξ΄από δω. Μέχρι που ξέχασε και τα κοσμητικά επίθετα με τα οποία στόλιζε το αφεντικό της. "Κάντε δρόμο να περάσω κάντε πέρα να διαβώ" η Μαρούλα της γειτονιάς. Καλέ αυτή ξεπέρασε και τη Ζωζώ Σαπουντζάκη που τα "έτρωγε" από τα κοροϊδάκια, στην ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Το ένα την παντρεύτηκε, το άλλο τη "λούζεται" εσαεί. Και -ντρέπομαι-αλλά θα το πω. Υπήρξα κι εγώ κοροϊδάκι της λεγάμενης. Όταν πίστευα πως διέθετε φιλότιμο και "ακουμπούσα" ψυχή!

Τι να γίνει; Έτσι είναι η ζωή...

"Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει", αλλά όχι που δεν την παίζουνε οι φιλενάδες της..(Δόξα τω Θεώ, οι πραγματικές της φίλες ποτέ δεν την εγκατέλειψαν) Για το κακό που περίσσεψε στον μάταιο τούτο κόσμο. Γι αυτό κλαίει...

Σημ: Μπορεί τα ονόματα και οι καταστάσεις να είναι φανταστικά, αλλά δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα...