"Οι φίλες της Οδού Αγάθωνος"

Διήγημα
Γράφει, η Νάσια Δεληγιάννη

Στον κόσμο αυτό, άλλοι γράφουν ιστορία και άλλοι, γίνονται ιστορίες...

-"Τι λες κορίτσι μου; Εσύ μπορεί να έχεις κάποια κιλάκια παραπάνω, αλλά έχεις κι αυτό το... κάτι"!
Η Ευαγγελία κοίταξε τη φίλη της και σκέφτηκε πως δεν είχε κι άδικο. Άλλωστε το έβλεπε και στα μάτια των άλλων. Βέβαια, δεν είναι και ό,τι καλύτερο να κουβαλάς επάνω σου περιττό βάρος, αλλά  τι να γίνει; Μπορεί να  ήταν αδύνατη μέχρι τα σαρανταδύο της χρόνια, αλλά η κορτιζόνη την "κατέστρεψε". Ε, καλά! Έβαλε κι εκείνη η θλίψη, λίγο, το χεράκι της και το αποτέλεσμα δεν άργησε να φανεί.
-"Θα πάρω ταξί και θα συναντηθούμε στο καφέ "central" στις 12. Θα είναι εκεί και η Μπέμπα. Οκ; Τα λέμεεε", είπε η Άννα και έκλεισε το τηλέφωνο.
Πάντα με ταξί κυκλοφορούσε η Άννα. Αν και ήταν κάτοχος διπλώματος αυτοκινήτου, δεν της χρειάστηκε ποτέ...
Στο καφέ, ήδη περίμενε η Μπέμπα(Θεώνη την έλεγαν αλλά από μικρή τη φωνάζαμε έτσι και της έμεινε). Έπινε όπως πάντα τον γλυκύ βραστό της και διάβαζε ένα περιοδικό μόδας.
Όμορφα είναι τα πρωινά του Σαββάτου στην Πλατεία. Μεγάλοι και μικροί ξεχύνονται στους δρόμους και τα καφέ. Ακόμη και οι λατέρνες...
Με γέμισε νοσταλγία εκείνο το θλιβερό τραγούδι που ακουγόταν να πλησιάζει. Το χέρι του ηλικιωμένου έτρεμε καθώς γυρνούσε τη μανιβέλα για να παίξει η μουσική. Και το τραγούδι γινόταν ακόμη πιο θλιβερό, από τις νότες που έβγαιναν αργές.
"La torno"! Αυτό που γυρίζει και χάνεται στον χρόνο. Αν και  στην Πόλη, η λατέρνα είχε κυρίαρχη θέση, ως κυρά κι αρχόντισσα,όπως λένε, στις μέρες μας μοιάζει σαν ένα απομεινάρι ρομαντισμού... Σημείο  ματαιότητας...
Μόλις βρεθήκαμε όλες μαζί και παραγγείλαμε κι εμείς τον καφέ μας, η "αρχόντισσα" έπαψε να μας απασχολεί, καθώς το βλέμμα μας "έπεσε" επάνω στη Φαίη.
-"Χαχαχα" γέλασε η Άννα. "Ωχ τι καλά! Έτσι να είναι ! Μόνη της"!
Εγώ να σας πω την αλήθεια δεν πολυκατάλαβα γιατί χαιρόταν η Άννα για τη μοναξιά ενός ανθρώπου, που μπορεί στο κάτω κάτω, να ήταν και επιλογή. Κατάλαβα πολύ αργότερα, όταν έκανε το ίδιο και σε άλλα άτομα και πρώην μέλη της παρέας,όπως στον Γιάννη και την Ελένη, πως αν ο άνθρωπος έχει μάθει να χαίρεται με τις συμφορές των άλλων, δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει φίλος αληθινός.

-Και καθώς, λοιπόν,  η κουβέντα μας πήγαινε από το ένα θέμα στο άλλο, η Άννα πήρε πάλι τον λόγο, για να σχολιάσει μια χοντροκομμένη κυρία που πέρασε από μπροστά μας.
-"Σαν δεν ντρέπεται, η τεκνατζού! Νααα τα κέρατα που φόρεσε στον άντρα της! Αυτήν δεν τη θέλει κανείς. Έχει και πτυχίο οικονομικών, τρομάρα της! Δεν τη θέλει κανείς σας λέω. Βγαίνει με νεαρούς και της κάνουν και δώρα και είναι και κακιά και χοντρή και άσχημη"!
-"Βρε Άννα! Πώς συνδυάζονται όλα αυτά"; είπε η Μπέμπα." Άσχημη, χοντρή και κακιά, που δεν τη θέλει κανείς και κερατώνει τον άντρα της με νεαρούς που της κάνουν και δώρα μου φαίνεται κάπως κουλό. Κάτι δεν μου κάθεται βρε παιδί μου"!
-"Πάμε να φύγουμε, Ευαγγελία μου", φώναξε η Άννα. "Ακούς εκεί το χτικιό, ποια η Μπέμπα, να μου "τη λέει"! Πφφφ...
Καθώς απομακρυνθήκαμε αφήνοντας πίσω μας την Μπέμπα που τόλμησε να αμφισβητήσει τα όσα ειπώθηκαν  εκ στόματος "αγίου" η Άννα συνέχισε την κουβέντα της μαζί μου.
- "Και που λες Ευαγγελία μου, εκείνη η απαίσια του τρίτου ορόφου, τα έφτιαξε  με τον κουμπάρο της και..."
-"Συγγνώμη, Άννα μου αλλά ξέχασα να πληρώσω τον καφέ. Μου τα λες μια άλλη φορά"!
Αν υπάρξει...
Ο κόσμος συνέχισε να υπάρχει και μετά την ΄Αννα! Και ήταν θαρρείς, πιο φωτεινός. Ακόμη και μέσα στο σοκάκι της Οδού Αγάθωνος, κάπου στη Θεσσαλονίκη. Για το μόνο που μετάνιωσα, ήταν που έχασα τόσο από τον χρόνο μου μαζί της!




(Σημ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με ονόματα και καταστάσεις, είναι εντελώς συμπτωματική)