"Βροχερές μέρες"

Διήγημα
Γράφει, η Νάσια Δεληγιάννη



Όταν κάπου δεν νιώθεις καλά  φεύγεις. Ή αν σε έχουν εγκλωβίσει, φωνάζεις για βοήθεια.
Αλλά πώς να το καταλάβει αυτό κάποιος  που, το μόνο που έχει μάθει στη ζωή, είναι να απαιτεί να του δώσουν. Και όταν πια δεν έχει τίποτα να πάρει, λόγω αυτοσεβασμού των άλλων, εκσφενδονίζει όλους τους λίθους που δεν τόλμησαν να πετάξουν οι "άσπιλοι" κατήγοροι των πάντων ...
Και ήρθε στο νου μου  εκείνη η γυναίκα που κάποιοι καταδίκασαν αλλά κανείς δεν τόλμησε να λιθοβολήσει, καθώς η συναίσθηση της δικής τους αμαρτωλότητας, τους έτρεψε σε φυγή .
("Ο ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ' αὐτήν")
Και ήρθε στο νου μου ο Ιώβ, που όταν ο Θεός ήθελε να τον δοκιμάσει και του έστειλε συμφορές, οι "φίλοι" του έσπευσαν  να τον καταδικάσουν, λέγοντάς του πως αμάρτησε και γι αυτό, ο Θεός τον τιμωρεί.

Στο Λονδίνο ,όπως συνηθίζεται, έβρεχε από το πρωί. Ο Νίκος ετοιμαζόταν να φύγει από το σπίτι. Έκανε τον καφέ του και κάθισε στο τραπέζι που έβλεπε στο παράθυρο. Ο κ. Φλομπέν, ο γείτονας από τη Γαλλία, έβγαινε με τη μεγάλη τετράγωνη τσάντα του, περπατώντας βαριά και νυσταλέα , ενώ ένα παιδί στον δρόμο έτρεχε για να γλιτώσει από τη βροχή.
-"Άτιμη συνήθεια! Πότε θα καταφέρω να σε νικήσω"! είπε με ένταση ο Νίκος σβήνοντας το τσιγάρο στο γεμάτο από γόπες τασάκι.
Έκλεισε με δύναμη την πόρτα του διαμερίσματός του και  πέρασε την είσοδο του διώροφου σπιτιού. Στο γραφείο τον περίμενε ο πελάτης που έπρεπε οπωσδήποτε να "κλείσει".
Καθώς βάδιζε να προλάβει, ο δρόμος γινόταν όλο και πιο μακρύς, οι άνθρωποι έμοιαζαν με ηλεκτρόνια που στριφογύριζαν γύρω από τον πυρήνα της πρωτεύουσας και κάποιες φορές συγκρούονταν μεταξύ τους και συνέχιζαν να περιφέρονται ... και τα αυτοκίνητα, όλα, ερχόταν κατά πάνω του... Η καρδιά του χτυπούσε γρήγορα και δυνατά, τα πόδια του έτρεμαν, η αναπνοή του γινόταν όλο και πιο γρήγορη ενώ ο ιδρώτας, έλουζε το πρόσωπό του  ...
-"Ήταν μια απλή κρίση πανικού... Μπορείτε να φύγετε σε λίγο... Καλό θα ήταν όμως να ξεκουραστείτε για ένα διάστημα...Σας βρίσκω αρκετά αδύναμο... Θα πάρετε μερικές βιταμίνες και θα είστε πάλι καλά.", είπε ο γιατρός στο Νοσοκομείο "Healing"
Λίγες βαλίτσες με ρούχα και μια δουλειά που διέλυε την ψυχή του, ήταν ό,τι συνέδεε τον Νίκο με τη "βαριά" πόλη. Κάποιες φορές, το καταλαβαίνεις από την αρχή αυτό, στην πρώτη επαφή. Όταν ο τόπος που επισκέπτεσαι σου "κλείνει το μάτι" τον ερωτεύεσαι κυριολεκτικά! Μα όταν ο τόπος και οι άνθρωποί του, σου δείξουν το πιο άσχημο πρόσωπο που έχεις δει ποτέ, τότε, καλύτερα να φεύγεις όσο πιο σύντομα γίνεται.
Ο Νίκος άργησε, βέβαια, αλλά... Αν  έχει μείνει μέσα σου  μια στάλα δύναμης, οφείλεις να την  επικαλεστείς  και να απομακρυνθείς, από ό,τι προσπαθεί να σε σκοτώσει. Υπάρχουν , άλλωστε, τόσοι τόποι που σου χαμογελάνε...
Στο αεροπλάνο για την πατρίδα, σκεφτόταν τα χρόνια που σπατάλησε μακριά από την ουσία της ζωής. Και δεν το είχε σκοπό-όχι-να πάει στην πρωτεύουσα!. Υπήρχε ένα μικρό χωριό με ομορφιές πολλές που του χαμογελούσε. ΄Ενα σπίτι δίχως περιττές πολυτέλειες και ένας κήπος τριγύρω. Με λουλούδια πολλά και ζώα. Μια μικρή "κιβωτός" που θα έβαζε εντός της, την ψυχή και  τα όνειρά του, για να τα προφυλάξει από τον κατακλυσμό.
Ο  παραλογισμός αυτής της ζωής,  σε αναγκάζει να δουλεύεις για να πληρώνεις, μόνο να πληρώνεις  και να στερείς από τον εαυτό σου τα περισσότερα πράγματα, που ,ναι ,δεν είναι πράγματα, και που μπορούν να σου δώσουν αβίαστα ό,τι χρειάζεται η καρδιά σου για να "γεμίσει". Αυτός ο παραλογισμός, που σε θέλει Προμηθέα Δεσμώτη με τα κοράκια  τριγύρω να τρώνε τα σπλάχνα σου, πρέπει επιτέλους να σταματήσει.
Ήταν γοητευτικό  παιδί ο Νίκος. Δεν έμεινε ποτέ μόνος για μεγάλο διάστημα. "Αυτό το αλμπενί σου το ζηλεύω" ,του έλεγε συνεχώς, ο Τούρκος φίλος του,  ο Altin.
Χρυσός, όνομα και πράγμα ήταν ο Αλτίν. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Και την πίκρα στην καρδιά..."Έφυγε" ένα βράδυ βροχερό(τι θα ήταν άλλωστε) και χάσαμε το χαμόγελό του...
-"Πρόσεχε, θα πέσει η κυψέλη", φώναξε ο κυρ-Βαγγέλης. "Μα θα μάθεις, πού θα πάει...Μη θαρρείς πως είναι γράμματα. Αυτά, παιδί μου, δεν έσωσαν ποτέ κανέναν. Αυτή είναι η δικιά μου θεωρία. Άμα μάθεις γράμματα διαβάζεις κι άμα διαβάζεις, καταλαβαίνεις πολλά. Κι ύστερα σκέφτεσαι πολύ και, πάει, την έχασες τη ζωή."!
Ο Νίκος χαμογέλασε, καθώς μια σταγόνα πρωινής δροσιάς, κυλούσε πάνω σ΄ ένα ροζ τριαντάφυλλο...