Απεμπολών, αναπολώντας...

Γράφει, η Νάσια Δεληγιάννη

"Κι αυτή η ώρα του χαμού
είναι η ώρα που ο ποιητής πιάνει την πένα του"
Ν.Δ.

Οι τελευταίες άσχημες  εξελίξεις που βιώνει η χώρα μας, έχουν ανοίξει τον Ασκό του Αιόλου και χιλιάδες άνεμοι πνέουν προς πάσα κατεύθυνση αποπροσανατολίζοντας τις "πυξίδες" μας.
   Ακόμη και εκείνοι  που σιωπούσαν,  έχουν πάθει ένα είδος παράκρουσης ώστε, κάθε λίγο, ανεβάζουν και μια ανάρτηση  στα social media , είτε υπέρ του "ναι" είτε υπέρ του "όχι".

 Ήδη υπάρχουν θύματα από όλη αυτή την κατάσταση αβεβαιότητας, στην οποία έχουμε περιέλθει, εδώ και  μερικά χρόνια. Κάποιοι συνάνθρωποί μας, ουκ ολίγοι, αυτοκτόνησαν, κάποιοι  άλλοι ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν κάτι να φάνε. Παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία , από την πείνα, άνεργοι επιστήμονες μετοικούν για να βρουν εργασία ή όσοι αποφασίσουν να μείνουν στη χώρα, βιώνουν την απόλυτη εξαθλίωση.
Οι μισθοί "πήραν την κατιούσα" ενώ ολόκληρες οικογένειες ζουν από τις συντάξεις των γερόντων, τους οποίους κρατούν στη ζωή, "με νύχια και με δόντια". Οι επαγγελματίες βογκούν εξαιτίας της βαριάς φορολόγησης. Εκπαιδευτικά ιδρύματα στερούνται ακόμη και το χαρτί. Τα νοσοκομεία δεν έχουν φάρμακα, οι νοσηλευτές δεν επαρκούν, ενώ όσοι απέμειναν δεν έχουν το κουράγιο να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους!
Χθες, συζητούσα με μια νοσηλεύτρια για τις συνθήκες εργασίας της. Αν και της επέρριψα ευθύνες για αδιαφορία, μου αντέτεινε πως η έλλειψη προσωπικού είναι υπεύθυνη για την ανεπάρκεια στην νοσοκομειακή περίθαλψη των ασθενών, δηλώνοντας χαρακτηριστικά  πως "αν δεν έχεις λεφτά να πληρώσεις, απλώς, πεθαίνεις"!  Και πόσα άλλα θα μπορούσα να παραθέσω, που συμβαίνουν σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα , ων ουκ έστι αριθμός.
Και απορώ! Απορώ με όλους εκείνους που μέχρι χθες έβριζαν τους δανειστές και που σήμερα "μένουν Ευρώπη"! Απορώ για την κοντή τους μνήμη και πόσο εύκολα αλλάζουν γνώμη. Απορώ και με τους "άλλους", για τη σιγουριά της διαπραγμάτευσης που θα απέδιδε καρπούς και απέδωσε κλειστές τράπεζες και πανικό!
Μένω μετέωρη ανάμεσα στη "Σκύλλα" και τη "Χάρυβδη". Γιατί το αποτέλεσμα, όποιο κι αν είναι, δεν υπόσχεται λύτρωση, αλλά καινούριες επικίνδυνες περιπέτειες.
Αν υποκύψεις σε κάποιον που σε εκβίαζε, ενώ πριν αντιστεκόσουν, θα εξαντλήσει πάνω σου όλο του το μένος. Έτσι γίνεται συνήθως. Και από την άλλη αν δεν έχεις πόρους για να επιβιώσεις, πρέπει να έχεις τη δύναμη να ξεκινήσεις από το μηδέν και να δουλέψεις.  Όμως, δεν  είμαι καθόλου σίγουρη, πως οι τελευταίες δεκαετίες ευδαιμονίας  και κραιπάλης είναι η καλύτερη βάση για δουλευτές.
    Χθες, οι Σέρρες γιόρταζαν την απελευθέρωσή τους από τους Βουλγαρους και σκέφτηκα τι έχουν ζήσει οι άνθρωποι εκείνων των ημερών... Είδαν νεκρούς τους δικούς τους και τα σπίτια τους στάχτη, μαζί με όλα τα υπάρχοντά τους. Πού βρήκαν, άραγε, τη δύναμη να ξαναφτιάξουν από την αρχή ό,τι έχασαν;   Πού έβρισκαν το σθένος  οι πρόγονοί μας,  ώστε  να αντιμετωπίσουν την πείνα , την εξαθλίωση και την προσφυγιά, για να καταλήξουν να "χτίσουν" μια νέα Ελλάδα ευημερίας, στην οποία δεν έψαχνες εργασία, αλλά επέλεγες εκείνη που σου άρεσε, που αν  ο διπλανός σου είχε τροφή , δεν έμενες ποτέ νηστικός και που η μοναξιά ήταν επιλογή και λέξη, κυρίως,   θρησκευτικού περιεχομένου;

 Έζησα με τη δραχμή, όπως ήταν τότε. Όταν υπήρχε ήθος, τιμιότητα, ηρεμία και αγάπη .Όταν υπήρχε αξιοπρέπεια εθνική και ατομική...
Έχω μνήμες! Θυμάμαι το "δέσιμο" των οικογενειών, γνώριζα όλους τους συγγενείς μου. Κοιμήθηκα σε σπίτι 70m2 μαζί άλλα δέκα άτομα και μας χωρούσε όλους η αγάπη. Μας χόρταινε όλους,  μία κατσαρόλα!  Το κλειδί βρισκόταν πάντοτε επάνω στην πόρτα και οι γείτονες έμπαιναν μέσα , έτσι απλά, γιατί όλοι ένιωθαν σαν μια οικογένεια.  Ακόμη και  ο πόνος μοιράζονταν, γιατί έτσι γινόταν πιο ελαφρύς...

Και θλίβομαι  για την χαμένη αθωότητα , για τους πονεμένους, στο σήμερα,  συνανθρώπους μου, για  την κατάντια μιας χώρας που όλοι ζήλεψαν. Για το αύριο που είναι αβέβαιο (αφού ως γνωστόν, ό,τι κάποιος  ζηλεύει προσπαθεί να το καταστρέψει) για το σήμερα του τρόμου, για το μέλλον των αθώων παιδιών.
Δεν θέλω,λοιπόν, ούτε το "ναι" ούτε το "όχι" σας! Διότι, δεν μας εμπιστεύομαι πια...